یک نفس ای پیک سحری
بر سر کویش کن گذری
گو که ز هجرش به فغانم ? به فغانم
****
ای که به عشقت زنده منم
گفتی از عشقت دم نزنم
من نتوانم ? نتوانم ? نتوانم
من غرق گناهم ? تو عذر گناهی
روز و شبم را تو چو مهری و چو ماهی
چه شود گر مرا رهانی ز سیاهی
چون باده به جوشم
در جوش و خروشم
من سر زلفت به دو عالم نفروشم
همه شب بر ماه و پروین نگرم
مگر آید رخسارت در نظرم
چه بگویم ? چه بگویم ? به که گویم این راز
غمم این بس که مرا کس نبود دم ساز